Het Derde Verbond – Liane Baltus (3,5/5)

Mijn eerste indruk van Het Derde Verbond van Liane Baltus was erg positief. De knappe cover is er eentje die geen sci-filiefhebber kan weerstaan en de titel maakte me meteen nieuwsgierig: wat voor verbond? Is het significant dat het om het ‘derde’ verbond gaat? Ik was benieuwd!

Nu moet ik wel even toegeven dat ik nog niet zo heel erg veel gelezen heb dat als sci-fi geklasseerd kan worden, maar op filmgebied is het dan weer wel één van mijn absolute lievelingsgenres. Deze futuristische thriller van Nederlandstalige bodem gaf ik daarom graag een kans. Heb ik me dat betreurd? Zeker niet! Ik geef het boek 3,5 sterretjes en wel hierom:

Het verhaal begint intrigerend. We leren hoofdpersonage Helena (21) kennen, die zich op een avondje uit gewaar wordt van de plotse terugkeer van haar ‘interdimensionale vlam van vroeger’ (zo beschrijf ik het maar even) Mica uit de dimensie Experiaan. Wanneer zijn terugkeer blijkt te kaderen in een invasie van Amerika en de daarbij horende onderhandelingen – die hij nota bene ook leidt – was mijn interesse helemaal gewekt.

Waar ik me in de eerste paar hoofdstukken wel meteen vragen bij stelde, is de jeugdigheid van het hoofdpersonage versus haar gedragingen en professionele verantwoordelijkheden. Ik ben zelf 24 en kan met relatieve zekerheid zeggen dat ik geen enkele prille twintiger ken met zo’n job en zulk een volwassen mindset.
Laat staan zo’n archaïsche muzieksmaak! 😉 De verwijzingen naar U2-nummers en dergelijken gingen me een dus beetje voorbij. Had Helena nu van hedendaagse muziek à la Imagine Dragons en Beyoncé ofzo gehouden, had ik haar al veel realistischer gevonden als 21-jarige.
Maar sowieso zijn popculture-verwijzingen nu eenmaal gevaarlijk net om die reden: ze worden heel erg snel passé. Nochtans is een sci-fiverhaal doorgaans de perfecte kandidaat om tijdloze status te verwerven. Zonde!

Och ja, tot daaraan toe: let’s just roll with it, want ik wil weten hoe het zit met die Experianen en dan vooral …  met Mica!

Aanvankelijk was ik zeer geïntrigeerd door Mica. Ik zag veel potentieel in de herontdekking van hun vroegere band als tieners en voelde natuurlijk al dat er een romance op komst was. Lekker! Terwijl ik me hier fijntjes op voorbereidde en me comfortabel in mijn stoel zette, gebeurde er echter iets behoorlijk onverwacht: een seksscène! Wat? Nu al? Ik zat amper op pagina 100!
Meteen brak me het koud zweet uit dat ik hier in één of andere futuristische versie van Fifty Shades of Grey was beland. Oh help! Want hoewel de sekscène zeker goed geschreven was, was de timing wat mij betreft compleet ongepast. Ik voelde me er echt ongemakkelijk bij.

Dat ongemakkelijke gevoel kon ik de rest van het boek (of toch de delen ervan waar Helena en Mica samen zijn) amper nog van me afschudden. De hoofdreden hiervoor? De manier waarom Mica Helena ‘liefje’ noemt. Te-nen-krullend.
Niet zozeer dat woord zelf, natuurlijk, maar zijn patroniserende gebruik ervan en de timing van dat gebruik.
Ik had dit boek zonder aarzelen 4 sterretjes gegeven als hij haar in plaats van dat gruwelijke ‘liefje, mijn lief, lief’ gewoon een leuk Experiaans koosnaampje gaf. Dat zou echt stukken beter geweest zijn. De Experiaanse woorden zoals kosa, akash(a) en cata die hier en daar opduiken vond ik namelijk een grote toegevoegde waarde aan het verhaal.

Mijn afkeer voor Mica was dus officieel een feit. Wie dacht die gast wel dat hij was? Hij gebruikte seks als een wapen om Helena van zijn plannen te overtuigen (hé, Mica, alleen wij vrouwen mogen seks als wapen gebruiken, wist je dat niet? ;)) en hoewel ons hoofdpersonage zich daar goed genoeg bewust van is, is het haar allemaal prima. Wanneer zij zegt dat ze van hem houdt, zegt hij dat hij haar energie fantastisch vind omdat hij daar zelf baat bij heeft enzoverder en zovoort.
Laat ons zeggen dat ik het hier moeilijk mee had, omdat mijn inlevingsvermogen daar niet ver genoeg voor strekte.

Mijn favoriete personages in dit boek waren dus – overduidelijk – NIET Mica en ook niet Helena, maar wel Theme en Sasja. Sasja is Helena’s beste vriendin en ze pikt de ‘Ja maar ik hoor bij hem en hij hoort bij mij’-nonsens van haar BFF niet, waarvoor ik haar oneindig dankbaar was. Iemand met gezond verstand die Mica ook een Creep met hoofdletter C vindt, hoera!
Theme is dan weer de beste vriend van Mica, een loyale kompaan. Enkel in Mica’s omgang met Theme wist ik de Experiast soms te appreciëren. Dan dacht ik: “Ach, zo erg is hij eigenlijk niet. Ik geef hem een kans!” Maar twee zinnen later noemde hij Helena dan weer op die verschrikkelijk betuttelende manier ‘liefje’ en wou ik een boek naar zijn fictieve hoofd slingeren. Een dik boek.

Ik begon me ergens halfweg het boek af te vragen of dit misschien de bedoeling van de auteur was: was Mica vrijwillig als zo’n creep zo geschreven? Was dat misschien het thrillerelement van dit science fiction-verhaal: dat Mica op het einde zijn povere vermomming als degelijk boyfriendmateriaal zou afwerpen en maniakaal lachen, zodat ik dat “Aha, ik wist het!” kon uitroepen en me goed voelen over mezelf?
Hmm. Misschien. Manzza werd dan weer wel genadeloos als creep afgedaan, terwijl ik helemaal niets creepy aan hem vond. Verwarrend. Ik lees althans verder en ben dankbaar voor elk hoofdstuk waarin Mica en Helena gescheiden zijn, want die vind ik het interessants.

Soms had ik het wel wat moeilijk om de politieke spelletjes die er gespeeld werden te doorgronden (ik doorgrond ze liever zelf voor ze me worden uitgelegd, en dat lukte hier niet helemaal) en meer naar het einde van het boek toe werden al die namen ook behoorlijk verwarrend. Er bleven maar personages (en kleurlijnen) bijkomen!
Wat ik dan weer hilarisch vond, was dat de meeste van die endeloze voorraad aan Experianen “sci-fiaanse” namen zoals Tygo, Selena en Yame hadden, maar dat er dan ook één Stef tussen zat. Haha! Diens ouders vonden het zeker wel hip om eens een Aardse, Hollandse naam te gebruiken, hé? Tja, zo’n dingen vind ik dan grappig hé 😀

In de slotfase van het boek komen we in een stroomversnelling terecht, zowel in het conflict met Amerika als in de ontwikkeling van de energie tussen Mica en Helena. Wat me hierbij echter een tikje stoorde, was dat sommige toch relatief belangrijke personages opeens helemaal (letterlijk?) van de aardbol verdwenen leken.
Over Marge en Selene wordt amper nog gerept, terwijl Marge toch een vriendin van Helena geworden was. Ik ga er maar van uit dat zij al terug veilig in de Experiaanse dimensie zat! Of misschien heb ik dat gewoon gemist, kan ook :p

Misschien moeten we het ter afsluiting ook nog even over de verhaalopbouw en schrijfstijl hebben: die waren allebei onberispelijk. Liane Baltus schrijft op een manier die heel vlot leest en is niet bang om de lezer hier en daar wat uit te dagen met een langere zin of moeilijker woord.
De verhaalopbouw was ook prima. Rustigere momenten wisselen zich af met momenten van ijskoude (snap je ‘m?) spanning, waardoor het leesritme helemaal goed zit. De hoofdstukken hadden bovendien een fijne lengte.

Samengevat: ik vond het verhaal op zich erg goed uitgewerkt en geschreven, maar de romance dan weer helemaal niet. Laat ons gewoon maar zeggen dat Mica m’n type niet is 😉 Gelukkig maar misschien, want ik wil me Helena’s woede niet op de hals halen moest ik Mica wel aan mijn eindeloze fictional crushes-lijstje toegevoegd hebben.

PS: Zoals gewoonlijk deel ik even mede dat ik strenger ben in het recenseren van Nederlandstalig werk, dan in het recenseren van Engelstalig werk, simpelweg omdat mijn neurotische schrijverskantje in het Nederlands veel sterker aanwezig is tijdens het lezen. Hierna moet ik ook weer echt iets Engels gaan lezen, want NL lezen is veel te vermoeiend :p

Houden jullie van sci-fi?